Czcigodna Maria Konstancja Panas, klaryska kapucynka
W dniu 4 października 2016, Zgromadzenie Zwykłe Kardynałów Kongregacji ds. Świętych, uznało heroiczność cnót Sługi Bożej Marii Konstancji Panas (1896 – 1963), klaryski kapucynki z klasztoru we Fabriano. Zaś 10 października 2016 Ojciec Święty Franciszek upoważnił Kongregację do promulgowania Dekretu.
Agnese Pacifica Panas urodziła się 5 stycznia 1896 w Alano di Piave (Belluno). Rodzice, utraciwszy w 1902 roku pracę w następstwie industrializacji – pracowali w rzemiośle – zmuszeni zostali do wyemigrowania do USA i powierzenia Agnese wujowi, ks. Angelo, kapelanowi w Asiago i następnie archiprezbiterowi Enego, aż do ich powrotu, który nastąpił w 1910.
Już od samego dzieciństwa nie prowadzi niefrasobliwego życia; później sama tak o tym mówiła: «zawsze byłam przekonana, że życie jest zadaniem do spełnienia w sposób jak najbardziej poważny; że jest przygotowaniem do wielkich rzeczy».
Wychowana przez wuja do dyscypliny, uczęszczała do szkoły podstawowej prowadzonej przez Kanosjanki w Feltre i w Vicenza, a następnie przeszła do kolegium św. Alvise uczęszczając do państwowego instytutu Nicolò Tommaseo, gdzie w 1913 uzyskała dyplom nauczycielki. Natychmiast rozpoczęła nauczanie w Conetta, wiosce położonej na terenie gminy Cona (Wenecja). Tu poznała ks. Luigiego Fritza, który towarzyszył jej do końca życia jako kierownik duchowy. Jednocześnie rozpoczęła pisanie dziennika, w którym opowiada swoje duchowe wzrastanie, dochodząc do złożenia ślubu pióra: nie pisania do końca życia jak tylko dla Jezusa i o Jezusie.
Po zmierzeniu się z mocną i długą opozycją w rodzinie, 11 października 1917 wstąpiła do klasztoru we Fabriano. 18 kwietnia 1918 Agnese Panas staje się siostrą Marią Konstancją, wdziewając habit klaryski kapucynki.
W wieku 31 lat, 19 maja 1927, wybrana zostaje mistrzynią nowicjuszek, a 22 czerwca 1936 zostaje matką opatką, pełniąc następnie tę funkcję przez 16 lat z rzędu aż do 1952. Przez wiele lat przyjmowała ludzi pukających do furty klasztoru, szczególnie kapłanów, z których niektórzy stali się potem jej duchowymi synami, rozszerzając swój apostolat przez klasztorną kratę za pomocą obfitej korespondencji.
Przyjmowała nie sprawiając nigdy wrażenia pośpiechu, poświęcała czas, słuchała z zainteresowaniem i doradzała z pewnością obdarowując pogodą ducha. Wszystko to bez przyjmowania postawy mistrzyni czy „nad-kobiety”, z pełnią człowieczeństwa. W ten sposób, w swoich listach, uczyła odkrywania w pewnych sytuacjach sensu, zwłaszcza w chwilach oschłości i ciemności, z subtelnością i życzliwością kogoś, kto ma doświadczenie podobnych czasów oczyszczenia i nauczył się poruszać jedynie w czystej wierze. Tych, którzy do niej przychodzili, uczyła sposobu zachowania pogody i pokoju pośród własnych ograniczeń i słabości, oraz okazywania zrozumienia dla samych siebie.
Po trzyletniej przerwie, 1952-1955, służebnica Boża znowu zostaje wybrana na urząd opatki, który to urząd siostry będą jej niemal jednogłośnie odnawiać aż do śmierci, która nastąpi w 1963 r. W ciągu tych ostatnich ośmiu lat, z których trzy spędziła na łóżku z powodu deformacji stawów i silnej astmy oskrzelowej z zapaleniem żył, problemami z sercem i nudnościami, zostaje także wybrana do Rady Federacji Klarysek Kapucynek środkowych Włoch.
Dnia 28 maja 1963 «la dottoressa del pancotto» umiera w opinii świętości, otoczona przez współsiostry, które jak zwykle przyszły do niej, aby otrzymać od swojej Matki polecenia na dzień.