Serafino Luigi Kaszuba (1910-1977) (N. Prot. 1824)
Nasce a Zamarstynow, villaggio nei pressi di Leopoli il 17 giugno 1910. Nel 1928 entra tra i cappuccini ricevendo l’ordinazione sacerdotale nel 1933. Al termine della seconda guerra mondiale quando fu stabilita la nuova frontiera tra Polonia e URSS rimase in territorio sovietico per assistere i fedeli cattolici. L’11 aprile 1958 le autorità sovietiche gli tolsero il permesso di svolgere l’attività pastorale. Inizia così un’attività itinerante e segreta che lo porta fino alla Siberia. Arrestato il 6 marzo 1966 fu condannato a 11 anni di reclusione. Riuscì a fuggire e a passare in Polonia. Pur malato, era tubercolotico, riprese il suo ministero ritornando in Kazakistan. Morì a Leopoli il 20 settembre 1977. L’Inchiesta diocesana fu aperta a Cracovia il 2 dicembre 1992. Il 1 settembre 2007 sono stati consegnati altri documenti. Il decreto di validità giuridica è stato emesso il 24 ottobre 2007. La Positio è stata consegnata in Congregazione il 3 ottobre 2010. Il Consultori Teologi nella riunione del 21 febbraio 2017 hanno risposto positivamente e unanimemente al dubbio circa la vita virtuosa del Servo di Dio. Il 26 settembre 2017 la Sessione Ordinaria di Cardinali e Vescovi ha confermato ilk giudizio dei Teologi. Il Santo Padre ha autorizzato in data 9 ottobre 2017 la promulgazione del decreto super virtutibus. Venerabile.
Urodził się 17 czerwca 1910 roku w Zamarstynowie we Lwowie. Był najmłodszy z czworga rodzeństwa. Alojzy, bo takie było chrzestne imię o. Kaszuby, był uczniem V gimnazjum im. Hetmana Żółkiewskiego. Po maturze w 1928 roku Alojzy zaczął nowicjat w klasztorze Kapucynów w Sędziszowie Małopolskim. W 1932 roku złożył śluby wieczyste, w następnym roku otrzymał święcenia kapłańskie. Przełożeni skierowali go na studia polonistyczne na Uniwersytet Jagielloński. Słuchał wykładów sławnych profesorów, m.in. Ignacego Chrzanowskiego i Stanisława Pigonia, pod którego kierunkiem napisał też pracę magisterską. W czerwcu 1939 roku otrzymał dyplom; w sierpniu udał się do Lwowa.
W 1940 roku osiadł na Wołyniu. Podczas transportów z Polakami w 1945 roku, wysiadł z wagonu, zabrał tylko walizeczkę z paramentami liturgicznymi. „Choćby tu dwóch Polaków zostało, to ja będę z nimi trzeci” – taka była jego decyzja. Wiedział jakie ryzyko podejmuje. Trwał, by wierni nie byli pozbawieni Mszy św. i sakramentów.
Pierwszą parafię objął w Karasinie. Po spaleniu wsi, wraz z ocalałą resztką parafian, schronił się w Bystrzycy, gdzie urządził kaplicę. Gdy Bystrzyca została spalona, powędrował dalej do parafii w Dermance. W czerwcu 1943 roku cudownym zrządzeniem Opatrzności uniknął kolejnych zasadzek i napadów na plebanie, wyszedł z ciężkiego tyfusu, którego nabawił się, odwiedzając chorych. Służył jako duszpasterz pod okiem szpicli, przeważnie w ukryciu, w prywatnych domach.
W Równem udało mu się legalnie zameldować i pozostać jako proboszcz parafii. Stąd dojeżdżał do Łucka, Dubna, Sarn, Ostroga, Korca. W 1958 roku władze chciały wreszcie położyć kres pracy tego, który nieustannie „mieszajet w rabotie”. Po ukazaniu się paszkwilu w miejscowej gazecie urzędnik w Równem oznajmił o. Serafinowi, że odebrano mu prawo publicznego sprawowania funkcji kapłańskich. Kilka miesięcy później władze podstępnie pozbawiły go stałego zameldowania w Równem. Rozpoczął tułacze życie na terenach Białorusi, Ukrainy, Litwy, Estonii. Późną jesienią 1963 roku wyruszył do Kazachstanu. Odwiedzał małe wioski i duże miasta: Krasnoarmiejsk, Omsk, Nowosybirsk, Ałma Atę. Aresztowany za włóczęgostwo w marcu 1966 roku, otrzymał wyrok: pięć lat zesłania. W miejscach zsyłki sowchozach w Arykte i Arszatyńsku gromadził wokół siebie wiernych, odprawiał Msze św., spowiadał, chrzcił dzieci i młodzież, aż w końcu został osadzony w zakładzie dla nieuleczalnie chorych w Małej Timofijewce, skąd uciekł.
W sierpniu 1968 roku zmarła ukochana siostra Maria. Dopiero po jej pogrzebie o. Serafin otrzymał pozwolenie na wyjazd do Polski. W kraju okazało się, że tułaczy tryb życia nadszarpnął jego zdrowie. Trafił do szpitala we Wrocławiu, gdzie przeszedł operację płuc. W czerwcu 1970 roku wrócił do Kazachstanu. Mimo niebezpieczeństw o. Kaszuba kontynuował podróże. W lipcu 1977 roku, już ciężko chory, pojechał na Ukrainę i do Wołynia. Jego dalsze plany przerwała śmierć. Zmarł we Lwowie 20 września w trakcie odmawiania brewiarza.
22 grudnia 2001 r., po uroczystym zamknięciu diecezjalnego procesu beatyfikacyjnego, dokumenty sługi Bożego o. Serafina Kaszuby zostały przekazane do Watykanu. 16 listopada 2010 roku we Lwowie na cmentarzu Janowskim przeprowadzono ekshumację jego ciała. 3 października 2011 roku w Kongregacji ds. Świętych w Watykanie zostało złożone Positio.
Papież Franciszek podpisał 26 września 2017 dekret o heroiczności cnót i tym samym formalnie zakończył się proces beatyfikacyjny. Słudze Bożemu Serafinowi Kaszubie przysługuje odtąd tytuł VENERABILIS DEI SERVUS – Czcigodny Sługa Boży.