Raffaele da Sant’Elia a Pianisi (1816-1901) (N. Prot. 888)
Domenico Petruccelli nasce a Sant’Elia a Pianisi (Campobasso) il 4 dicembre 1816. Veste l’abito cappuccino il 10 novembre 1834. Dopo l’ordinazione sacerdotale, 29 marzo 1840, passa attraverso molti conventi attirando la stima e la venerazione di tutti. Chiamato il monaco santo, fu confessore e direttore spirituale ricercato. Muore a Sant’Elia a Pianisi il 6 gennaio 1901. La Causa fu aperta il 16 marzo 1950 e ripresa il 20 gennaio 2005 (nel 1958 fu sospesa). Il 15 febbraio 2008 è emesso il decreto di validità giuridica. La Positio è stata consegnata per i Consultori storici il 29 settembre 2012. Presentate le richieste puntualizzazioni, 18 novembre 2013, la Positio è stata sottoposta al Congresso Peculiare dei Teologi in data 13 febbraio 2018. Ricevuto parere favorevole, la Sessione Ordinaria del 2 aprile 2019 ha riconosciuto che il Servo di Dio ha esercitato in maniera eroica le virtù cristiana. Il 6 aprile 2019 il Santo Padre ha autorizzato la pubblicazione del Decreto super virtutibus. Venerabile. Si è in attesa di un fatto straordinario.
Kardynałowie i biskupi podczas zwyczajnej sesji Kongregacji ds. Świętych 2 kwietnia 2019 r. uznali, że sługa Boży Raffaele da Sant'Elia a Pianisi (1816-1901) żył w sposób heroiczny cnotami teologicznymi (wiara, nadzieja i miłość) i kardynalnymi sprawiedliwość, roztropność, męstwo, umiarkowanie) oraz ślubami swego stanu jako osoby konsekrowanej (ubóstwo, czystość i posłuszeństwo).
8 kwietnia 2019 r. Ojciec Święty Franciszek upoważnił Kongregację ds. Świętych do ogłoszenia odpowiedniego dekretu super virtutibus. Teraz dla jego beatyfikacji konieczne jest przedstawienie cudu, który dokonał się za wstawiennictwem czcigodnego sługi Bożego.
Sługa Boży Domenico Petruccelli urodził się 14 grudnia 1816 r. w Sant’Elia w Pianisi (prowincja Campobasso, diecezja Benewentu, Włochy) w skromnej i głęboko chrześcijańskiej rodzinie. Domenico był siódmym z dziesięciorga dzieci. Jego ojciec Salvatore był rolnikiem. Matka Brigida Mastrovita, gospodyni domowa, była dla dzieci pierwszą wychowawczynią, która prowadziła dzieci drogą do wiary, ku uczciwemu życiu. Domenico lako chłopiec pracował na polu i troszczył się o kilka zwierząt należących do rodziny. W późniejszym czasie został wysłany, aby uczyć się zawodu kowala, szewca i krawca, ale zawsze kultywował w swoim sercu pragnienie pozostania zakonnikiem franciszkańskim. Stąd też jako młodzieniec rozeznawał swoje powołanie, uczęszczając do klasztoru braci kapucynów. Dwóch braci z tego klasztoru będzie jego wychowawcami w drodze do życia zakonnego: o. Dalmazio da Morcone, który będzie jego mistrzem nowicjatu i jego przewodnikiem duchowym aż do 1856 r., w którym to zostanie mianowany biskupem Bova w Kalabrii i o. Agostino da Morcone, który dokona obłóczyn i przyjmie pierwsze śluby sługi Bożego.
Przez kilka lat jego ojciec sprzeciwiał się jego powołaniu zakonnemu, pozwalając mu tylko na nabycie umiejętności czytania od niektórych braci oraz zdobywanie wiedzy od pewnego kapłana w okolicy. W wieku osiemnastu lat Domenico w końcu otrzymał ojcowskie pozwolenie na opuszczenie rodziny, a w listopadzie 1834 r., za zgodą wikariusza prowincjalnego, o. Francesco Maria da Gambatesa, wstąpił do nowicjatu w Morcone. 10 listopada Domenico przyjął habit zakonny w zakonie Braci Mniejszych Kapucynów i otrzymał imię Raffaele. Po roku nowicjatu złożył śluby zakonne 10 listopada 1835 roku.
Podjął studia w ramach przygotowań do kapłaństwa w sposób raczej fragmentaryczny, ze względu na złożoną sytuację prowincji kapucyńskiej św. Anioła, a także z powodu trudności związanych z jego zdrowiem: był najpierw w klasztorze w Agnone, potem w klasztorze Trivento i Serracapriola, pod przewodnictwem o. Gabriele da Sassinoro, potem w Bovino pod kierunkiem o. Stefano da Bovino, wreszcie w Larino, gdzie uczęszczał na lekcje w diecezjalnej szkole seminaryjnej. Święcenia kapłańskie przyjął 29 marca 1840 r. w klasztorze w Larino, z rąk biskupa diecezjalnego Vincenzo La Rocca; ukończył siedmioletni kurs, uczęszczając na niektóre wykłady prowadzone przez jezuitów w seminarium w Benewencie i w klasztorze w Torremaggiore, a później poświęcił się nauczaniu w różnych klasztorach prowincji św. Anioła.
W 1852 r., w wieku trzydziestu sześciu lat, został przydzielony do nowicjatu w Morcone, najpierw jako wicemagister, a następnie jako magister nowicjuszy, z której to funkcji zrezygnował po roku, pozostając jednak w tej samej wspólnocie. W 1857 r. został przydzielony do posługi w hospicjum Madonna della Libera w Campobasso w dawnym klasztorze Celestynów i przez osiem lat poświęcał się kierownictwu duchowemu, służbie kapłańskiej i pomocy umierającym. Po aneksji Królestwa Dwojga Sycylii do Królestwa Włoch, w następstwie prawa kasaty instytutów zakonnych, sługa Boży musiał opuścić pełnione posługi i w grudniu 1866 r. udał się w swe rodzinne strony, gdzie otrzymał pozwolenie na zamieszkanie jako rektor kościoła i opiekun klasztoru S. Elia wraz z innym współbratem. Przez dwadzieścia lat poświęcił się służbie kapłańskiej jako spowiednik, doradca i kierownik duchowy wielu wiernych, kontynuując swój zakonny styl życia z taką samą gorliwością, z jaką żył dotychczas. W 1886 roku mógł wrócić do odrestaurowanego klasztoru w Morcone, gdzie pełnił funkcję zastępcy mistrza nowicjuszy; tutaj pozostał uznawanym ojcem duchowym i wzorowym zakonnikiem. We wrześniu 1900 r., już jako człowiek starszy i schorowany, został przeniesiony do klasztoru w rodzinnej miejscowości, gdzie spędził ostatnie miesiące swojego życia, budując wszystkich wiernych stylem i prostotą życia. Zmarł w opinii świętości w wieczór uroczystości Objawienia Pańskiego, 6 stycznia 1901 r. i został pochowany na cmentarzu w rodzinnej wiosce, przy udziale tłumnie zebranych wiernych, którzy od dawna czcili go jako „świętego mnicha”.
Pobierz - DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
