Maria Costantia Panas (1896-1963) (N. Prot. 1422)
Al secolo Agnese, Maria Costanza nasce a Alano del Piave (Belluno) il 1° gennaio 1896. Educata presso le suore canossiane a Feltre e venenzia, dopo aver insegnato nella scuola di Conetra, l’11 ottobre 1917 entrava nel monastero delle clarisse cappuccine di Fabriano. Colpita da artrite deformante nel 1959 inconterà sorella morte il 28 maggio 1963. Il Processo diocesano fu aperto il 10 ottobre 1983. Il decreto di validità giuridica fu emesso il 12 novembre 1993. Consegnata la Positio, 7 novembre 1998. È in corso l’Inchiesta diocesana su un presunto miracolo. I Consultori Teologi in data 12 maggio 2015 danno parere favorevole unanime. Il 4 ottobre 2019 i Cardinali e Vescovi riuniti in Sessione Ordinaria riconoscono che la Serva di Dio ha vissuto con eroicità le virtù. Il Santo Padre autorizza la promulgazione del Decreto super virtutibus in data 10 ottobre 2016. Venerabile. Dopo molti anni si chiude l’Inchiesta diocesana su un presunto miracolo attribuito all’intercessione della Venerabile (Ancona 2010-2019). Gli Atti sono stati aperti in Congregazione il 28 febbraio 2019.
W dniu 4 października 2016, Zgromadzenie Zwykłe Kardynałów Kongregacji ds. Świętych, uznało heroiczność cnót Sługi Bożej Marii Konstancji Panas (1896 – 1963), klaryski kapucynki z klasztoru we Fabriano. Zaś 10 października 2016 Ojciec Święty Franciszek upoważnił Kongregację do promulgowania Dekretu.
Agnese Pacifica Panas urodziła się 5 stycznia 1896 w Alano di Piave (Belluno). Rodzice, utraciwszy w 1902 roku pracę w następstwie industrializacji – pracowali w rzemiośle – zmuszeni zostali do wyemigrowania do USA i powierzenia Agnese wujowi, ks. Angelo, kapelanowi w Asiago i następnie archiprezbiterowi Enego, aż do ich powrotu, który nastąpił w 1910.
Już od samego dzieciństwa nie prowadzi niefrasobliwego życia; później sama tak o tym mówiła: «zawsze byłam przekonana, że życie jest zadaniem do spełnienia w sposób jak najbardziej poważny; że jest przygotowaniem do wielkich rzeczy».
Wychowana przez wuja do dyscypliny, uczęszczała do szkoły podstawowej prowadzonej przez Kanosjanki w Feltre i w Vicenza, a następnie przeszła do kolegium św. Alvise uczęszczając do państwowego instytutu Nicolò Tommaseo, gdzie w 1913 uzyskała dyplom nauczycielki. Natychmiast rozpoczęła nauczanie w Conetta, wiosce położonej na terenie gminy Cona (Wenecja). Tu poznała ks. Luigiego Fritza, który towarzyszył jej do końca życia jako kierownik duchowy. Jednocześnie rozpoczęła pisanie dziennika, w którym opowiada swoje duchowe wzrastanie, dochodząc do złożenia ślubu pióra: nie pisania do końca życia jak tylko dla Jezusa i o Jezusie.
Po zmierzeniu się z mocną i długą opozycją w rodzinie, 11 października 1917 wstąpiła do klasztoru we Fabriano. 18 kwietnia 1918 Agnese Panas staje się siostrą Marią Konstancją, wdziewając habit klaryski kapucynki.
W wieku 31 lat, 19 maja 1927, wybrana zostaje mistrzynią nowicjuszek, a 22 czerwca 1936 zostaje matką opatką, pełniąc następnie tę funkcję przez 16 lat z rzędu aż do 1952. Przez wiele lat przyjmowała ludzi pukających do furty klasztoru, szczególnie kapłanów, z których niektórzy stali się potem jej duchowymi synami, rozszerzając swój apostolat przez klasztorną kratę za pomocą obfitej korespondencji.
Przyjmowała nie sprawiając nigdy wrażenia pośpiechu, poświęcała czas, słuchała z zainteresowaniem i doradzała z pewnością obdarowując pogodą ducha. Wszystko to bez przyjmowania postawy mistrzyni czy „nad-kobiety”, z pełnią człowieczeństwa. W ten sposób, w swoich listach, uczyła odkrywania w pewnych sytuacjach sensu, zwłaszcza w chwilach oschłości i ciemności, z subtelnością i życzliwością kogoś, kto ma doświadczenie podobnych czasów oczyszczenia i nauczył się poruszać jedynie w czystej wierze. Tych, którzy do niej przychodzili, uczyła sposobu zachowania pogody i pokoju pośród własnych ograniczeń i słabości, oraz okazywania zrozumienia dla samych siebie.
Po trzyletniej przerwie, 1952-1955, służebnica Boża znowu zostaje wybrana na urząd opatki, który to urząd siostry będą jej niemal jednogłośnie odnawiać aż do śmierci, która nastąpi w 1963 r. W ciągu tych ostatnich ośmiu lat, z których trzy spędziła na łóżku z powodu deformacji stawów i silnej astmy oskrzelowej z zapaleniem żył, problemami z sercem i nudnościami, zostaje także wybrana do Rady Federacji Klarysek Kapucynek środkowych Włoch.
Dnia 28 maja 1963 «la dottoressa del pancotto» umiera w opinii świętości, otoczona przez współsiostry, które jak zwykle przyszły do niej, aby otrzymać od swojej Matki polecenia na dzień.